Οι ερχόμενες εκλογές, η ευθύνη και το καθήκον του λαού

• 

Λεπτομέρειες

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 26 September 2010 15:05

Οι εκλογές για τα κρατικά όργανα Τοπικής Διοίκησης έχουν πολιτικό χαρακτήρα, ισότιμο με εθνικές εκλογές και ας μην αναδεικνύουν κυβέρνηση. Βεβαίως, πάντα αυτές οι εκλογές είχαν πολιτικό χαρακτήρα. Τώρα, όμως, η πολιτική τους σημασία ξεχωρίζει σε σχέση με το παρελθόν. Γιατί διεξάγονται σε συνθήκες οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού, εφαρμογής του αντιλαϊκού μνημονίου, αλλά και εφαρμογής του «Καλλικράτη», που αλλάζει τη διοικητική δομή του κράτους ώστε αυτή να υπηρετεί τις σύγχρονες ανάγκες της στρατηγικής του κεφαλαίου. Τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης υποχρεώνονται από τη φύση τους και το νόμο να υλοποιούν το κυβερνητικό έργο, την κρατική πολιτική.

 

Στις εκλογές γενικά, η ατομική ευθύνη για το σε ποιο κόμμα, σε ποια πολιτική κατευθύνεται η ψήφος είναι μεγάλη. Σ' αυτές τις εκλογές είναι ακόμα μεγαλύτερη και πρέπει να εκφραστεί με συμμετοχή όλων των ανθρώπων του μόχθου, των γυναικών και των νέων από τα λαϊκά στρώματα στην κάλπη. Και να έχει σαφή κατεύθυνση ενδυνάμωσης των προϋποθέσεων ανάπτυξης αντιμονοπωλιακών αγώνων, αισθητής αλλαγής του συσχετισμού δυνάμεων, να είναι ψήφος προοπτικής. Που σημαίνει ψήφος καταδίκης του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ και συμπόρευσης με το ΚΚΕ σε βασικά μέτωπα πάλης, ανεξάρτητα αν υπάρχει συμφωνία στο σύνολο του προγράμματός του και στις θέσεις για το σοσιαλισμό.

Να διαμορφώσουμε συνθήκες ανάτασης της πάλης

   Η ψήφος πρέπει να εκφράζει το συμφέρον της εργατικής τάξης και των μικροπαραγωγών, μικρεμπόρων της πόλης, των φτωχών αγροτών. Με την εμπειρία της καθημερινότητας να δίνει ώθηση στο αύριο του λαού.

Οι συνδυασμοί, όποιο όνομα και αν έχουν, όποιο βαθμό ανεξαρτησίας από τα κόμματα και να προβάλλουν, τελικά στηρίζονται από συγκεκριμένα κόμματα και ταξικά συμφέροντα, επομένως κρίνονται από το πρόγραμμα και την πρακτική του κάθε κόμματος, ακόμη και αυτών που έφυγαν τώρα επειδή δεν πήραν το επίσημο χρίσμα, αφού πριν φύγουν ήταν συμμέτοχοι και συνένοχοι της πολιτικής των κομμάτων τους και αυτή πάλι θα στηρίξουν απ' όποια θέση και αν βρεθούν. Πείρα υπάρχει. Εδώ δε χωράνε συναισθηματισμοί, γνωριμίες, άλλα κριτήρια, όπως η εντοπιότητα ή η φυσιογνωμία του επικεφαλής και αυτών που συμμετέχουν στο ψηφοδέλτιό του.

Η καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ, με ψήφο υπέρ του ΚΚΕ, έχει σχέση με την αποτελεσματικότητα της λαϊκής πάλης, της αντίστασης, της διεκδίκησης ικανοποίησης των σύγχρονων αναγκών. Έχει σχέση με τη διαμόρφωση προϋποθέσεων ορμητικής ανάπτυξης του κινήματος στο δύσκολο αγώνα που έχει και θα έχει. Σηματοδοτεί την ετοιμότητα του λαού να προβάλει αποτελεσματικότερη αντίσταση, αξιοποιώντας και τους εκλεγμένους στα όργανα της Τοπικής Διοίκησης με το ψηφοδέλτιο της «Λαϊκής Συσπείρωσης». Είναι ψήφος η οποία αφορά και στον «Καλλικράτη», που θα χρησιμοποιηθεί στην εφαρμογή και υλοποίηση των μέτρων για την ένταση της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης, τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση κεφαλαίου, το χτύπημα των αυτοαπασχολούμενων, μικροπαραγω-γών.

Οι εκλογές για τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης πρέπει να αποτελέσουν πεδίο διόρθωσης της λαϊκής ψήφου σε σχέση με τις εκλογές του 2009. Και έτσι μπορεί ο λαός να συμβάλει στην αλλαγή συσχετισμού δυνάμεων, να δυναμώσει η ριζοσπαστικοποίηση, που μπορεί να δρομολογηθούν αν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ υποστούν βαριά ήττα. Βαριά πολιτική ήττα σηματοδότησης της θέλησης για αλλαγή πλεύσης, σε συνδυασμό όμως με τη συγκέντρωση στο ΚΚΕ του μεγαλύτερου δυνατού αριθμού και ποσοστού ψήφων.

Παραπλανητική η «αντιμνημονιακή» λογική

Τα άλλα κόμματα και οι υποψήφιοί τους, είτε δίνοντας αφηρημένα ένα αντιμνημονιακό χαρακτήρα χωρίς αντιμονοπωλιακό περιεχόμενο, είτε προβάλλουν τα όργανα της Τοπικής Διοίκησης ως όργανα που μπορεί να λύσουν κάποια προβλήματα με καλή διαχείριση κλπ., είτε να μετριάσουν τα γενικά προβλήματα με κάποιες ιδιαίτερες τοπικές παρεμβάσεις, συγκαλύπτουν την ουσία και τις αιτίες της αντιλαϊκής πολιτικής.

Για παράδειγμα, ο Αλ. Μητρόπουλος, ο οποίος στηρίζεται και από τον ΣΥΝ, αυτοπροβάλλεται ως αντιμνημονιακός, ζητά ψήφο για να πείσει την κυβέρνηση ότι υπάρχει διαφορετικός δρόμος, με την ουτοπία της πίεσης για να διορθωθεί «επί το φιλολαϊκόν». Και μάλιστα μέσα στην ΕΕ! Μα, αλήθεια, δεν είναι η ΕΕ ένας από τους εταίρους του μνημονίου; «Ιδεολογικά με το ΠΑΣΟΚ του μνημονίου δεν με συνδέει απολύτως τίποτα», είπε κατά την παρουσίαση της διακήρυξης του συνδυασμού του για την Περιφέρεια Αττικής. Βολική τοποθέτηση για ένα στέλεχος του ΠΑΣΟΚ, προκειμένου να συγκαλύψει το γεγονός ότι συνεχίζει να είναι ΠΑΣΟΚ. Διαχωρίζει το ΠΑΣΟΚ, λες και ήταν άλλο πριν το μνημόνιο, και άλλο μετά. Μόνο που η πολιτική την οποία εφαρμόζει ως τώρα η κυβέρνηση είναι αυτή που ανήγγειλε προεκλογικά, πέρσι, από τη ΔΕΘ ο πρωθυπουργός. Ο Αλ. Μητρόπουλος ήταν κορυφαίο στέλεχος αυτού του ΠΑΣΟΚ που εφαρμόζει την αντιλαϊκή πολιτική, τις αναδιαρθρώσεις και το μνημόνιο. Τα ίδια έλεγε και ο ΣΥΝ, ότι το ΠΑΣΟΚ άλλαξε μετεκλογικά. Φαίνεται αυτή η κοινή παραπλανητική διαπίστωση τους ένωσε. Και ο ΣΥΝ έλεγε ότι το ΠΑΣΟΚ εγκατέλειψε το πρόγραμμά του. Καμουφλαρισμένο ΠΑΣΟΚ λοιπόν. Κοροϊδία και σπορά αυταπατών εγκλωβισμού και χειραγώγησης, άρα χαμένη η ψήφος σ' αυτό το συνδυασμό - ανάχωμα στη ριζοσπαστικοποίηση.

Την ίδια κοροϊδία απευθύνει στους εργαζόμενους και ο Γ. Δημαράς, ο οποίος θεωρεί ότι το μνημόνιο υπονομεύει τον «Καλλικράτη», τον οποίο ο ίδιος θέλει να εφαρμόσει όσο γίνεται πιο καλά. Εχει στηρίξει όλα τα νομοσχέδια του ΠΑΣΟΚ, με τα οποία γίνεται πράξη η αντιλαϊκή πολιτική.

Η ΝΔ ζητάει δήθεν ένα «άλλο μείγμα» μνημονίου, ενώ και ως κυβέρνηση έχει βάλει πλάτη σε αυτή την πολιτική και στο Ευρωκοινοβούλιο την έχει στηρίξει και τώρα λέει ότι θα το σεβαστεί.

Είναι παγίδα ο αντιμνημονιακός χαρακτήρας που προσπαθούν να προσδώσουν στις εκλογές όλοι αυτοί, όταν προβάλλουν τον καπιταλισμό ως μονόδρομο. Επιδιώκουν να διασπάσουν τις ψήφους των εργαζομένων, ώστε να μην ενισχυθεί μαζικά η «Λαϊκή Συσπείρωση», ο μόνος πολιτικός αντίπαλος που εκφράζει τη ρήξη με την εξουσία των μονοπωλίων.

Βεβαίως, οι εκλογές συνδέονται με το μνημόνιο. Αλλά μνημόνιο είναι και η ακόρεστη δίψα του κεφαλαίου, των μονοπωλίων για διασφάλιση της κερδοφορίας τους και μάλιστα σε συνθήκες συμφωνιών και δεσμεύσεων με την ΕΕ. Μνημόνιο είναι η ΕΕ, το Μάαστριχτ, τα Προγράμματα Σταθερότητας, η Λισαβόνα. Μνημόνιο είναι το ΝΑΤΟ, οι ελληνοαμερικανικές συμφωνίες. Και θα είναι όσο δεν αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης.

Ο Αλ. Αλαβάνος εμφανίστηκε πιο αντιμνημονιακός απ' όλους τους άλλους. Είπε: «Ολοι οι συνδυασμοί εμφανίζονται εναντίον του μνημονίου (...) Αρα εμείς να μη μείνουμε εκεί, να δώσουμε την εναλλακτική λύση». Και ποια είναι η εναλλακτική λύση; Η απαγόρευση της τρόικας στην Αττική, αφού η «λαϊκή τους κυβέρνηση» δε θα εφαρμόσει την πολιτική της! Ανέξοδα λόγια, υποκριτικά για δυνάμεις που υπηρέτησαν την ΕΕ, τον καπιταλισμό, την επιχειρηματικότητα, όπως ο Αλ. Αλαβάνος, και τώρα το «παίζουν αντάρτικο».

Λες και η Περιφέρεια δε θα λειτουργεί σε συγκεκριμένο αντιλαϊκό θεσμικό πλαίσιο, λες και οι ίδιοι θα καταργήσουν τις επιχειρήσεις... Λες και δεν υπηρέτησαν στους ως τώρα ΟΤΑ όλο το αντιδραστικό ευρωενωσιακό και κρατικό οπλοστάσιο, μαζί με το ΠΑΣΟΚ... Τώρα κάνουν τους καμπόσους. Να, γιατί και ουτοπίες πουλάνε και είναι αφερέγγυοι και τυχοδιώκτες, άρα επικίνδυνοι για το λαό και το μέλλον του.

Ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ

Ο Γ. Καμίνης του ΠΑΣΟΚ κατά την επίσημη ανακήρυξή του είπε: «Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μια πόλη με σύγχρονες και επαρκείς κοινωνικές υπηρεσίες, αντίβαρο στο πρόβλημα της κρίσης και ασπίδα προστασίας για τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα». Αλήθεια, από ποιον τη διεκδικεί ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ; Από την κυβέρνηση που τον στηρίζει και τη στηρίζει; Και τι θα κάνει γι' αυτά, που επιπλέον δεν αποτελούν λύση για το λαό με δεδομένη και τη δραστική συρρίκνωση της κρατικής χρηματοδότησης στην περιφέρεια σύμφωνα με το επικαιροποιημένο μνημόνιο; Τι θα κάνει, με δεδομένο ότι θα διαχειρίζεται την κοινωνική πολιτική χωρίς πόρους; Θα πάει κόντρα στην κυβέρνηση; Αδύνατον, την υπερασπίζει, δικός της είναι. Θα φορολογήσει αδρά τους μεγαλοεπιχειρηματίες; Αποκλείεται, τα συμφέροντά τους υπηρετεί. Αρα; Υπηρεσίες πτωχοκομείου για εξαθλιωμένους μην τυχόν και πεθάνουν θα κάνει, σαν τα συσσίτια, σαν τις φιλανθρωπίες των μεγαλοεπιχειρηματιών που αφού ξεζουμίζουν τους εργαζόμενους, αφού μειώνουν τους μισθούς, αφού αυξάνουν την ανεργία, κάνουν και τέτοιες «φιλεύσπλαχνες» δράσεις μαζί με τις τοπικές διοικήσεις, χτυπώντας τις πραγματικές ανάγκες σε υπηρεσίες Πρόνοιας, για να εξαρτούν τους εξαθλιωμένους και να αμβλύνουν την ακραία φτώχεια. `Η θα παρέχει ανάλογες υπηρεσίες με πληρωμή. Είπε επίσης: «Διεκδικούμε το δικαίωμα σε μία πόλη που ενθαρρύνει την καινοτόμο επιχειρηματικότητα και στηρίζει τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις που επενδύουν στη νέα γνώση». Πράγματι, ο υποψήφιος του ΠΑΣΟΚ θα ενισχύει τους μεγαλοεπιχειρηματίες (πετάει και τους μικρομεσαίους έτσι για άλλοθι, δε θα χρειαστεί να κάνει τίποτα αφού τους ξεκληρίζει η κρίση, ο ανταγωνισμός των μονοπωλίων και η πολιτική της κυβέρνησης, υποψήφιος της οποίας είναι). Τους εργάτες που πεινάνε, που δεν έχουν δουλειά, που δεν μπορούν να ζήσουν την οικογένεια, τους παραπέμπει στην ενίσχυση της επιχειρηματικότητας.

Ο δε υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής του ΛΑ.Ο.Σ. είπε σε τηλεοπτική εκπομπή ότι θα καθαρίσει το κέντρο της Αθήνας από το «παραεμπόριο» και τους μετανάστες με κάθε μέσο, με καταστολή, λες και το «παραεμπόριο» δεν είναι μια έσχατη διέξοδος για μερικά ψίχουλα ανθρώπων χωρίς δουλειά, λες και δεν είναι η κρίση μαζί με τα μονοπώλια που τσακίζουν τους μικρομαγαζά-τορες, λες και οι μετανάστες δεν είναι θύματα των ιμπεριαλιστικών πολέμων και της εξαθλίωσης των λαών των χωρών τους από τα μονοπώλια... Εδώ πια η συγκεκριμένη πολιτική τοποθέτηση ξεπερνά τα όρια του ρατσισμού και αγγίζει τα όρια του φασισμού.

Κάλπικος διαχωρισμός

Είναι παραπλανητικό το επιχείρημα ότι οι εκλογές για την Τοπική Διοίκηση αφορούν μόνο σε τοπικά προβλήματα. Η συντριπτική πλειοψηφία των προβλημάτων που αποκαλούνται τοπικά βρίσκονται σε στενή, άμεση σχέση με τη γενική πολιτική, τη στρατηγική της καπιταλιστικής ανάπτυξης της χώρας, που είναι ενταγμένη στις επιλογές της ΕΕ. Αρα και η αντιμετώπισή τους συνδέεται με το επίπεδο ανάπτυξης της λαϊκής πάλης, καθορίζεται από το συσχετισμό δύναμης, από το αν και κατά πόσο το κίνημα αναπτύσσεται με όρους ρήξης και ανατροπής. Επίσης, δεν ανταποκρίνεται στις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων ο συνειδητός παραπλανητικός διαχωρισμός σε γενικά και τοπικά προβλήματα, προβλήματα στο χώρο δουλειάς και στο χώρο κατοικίας, τα γενικά και κλαδικά, περιφερειακά και τοπικά. Ολ' αυτά συνδέονται οργανικά με το χαρακτήρα του καπιταλιστικού συστήματος, τη σχέση της ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής. 

Η αποχή επίσης δεν είναι λύση. Αντίθετα, είναι στήριγμα της σημερινής αντιλαϊκής πραγματικότητας. Δεν πιάνει τόπο, ούτε θα πουν ότι ο λαός δεν ψηφίζει, άρα πρέπει να αλλάξουμε πολιτική. Δεν τους τιμωρεί η αποχή, δεν εμποδίζει τη συνέχιση και ένταση των μέτρων κατά της ζωής του λαού. Υπάρχει πείρα. Δοκιμάστηκε και στις προηγούμενες ευρωεκλογές και στις εθνικές. Τι έγινε; Τα αστικά κόμματα και τους συνδυασμούς τους καθόλου δεν τους νοιάζει η συμμετοχή του λαού με την ψήφο. Και η αποχή γίνεται φαινόμενο που επιδρά και στη μη συμμετοχή στους αγώνες. Η «Ελευθεροτυ-πία», πρόσφατα, «βάφτισε» όσους εκδηλώνουν τάση για αποχή ως ανθρώπους «εκτός πλαισίου», δηλαδή εκτός συστήματος εννοούσε, και φροντίζει να οδηγήσει - το θέλουν και οι αστοί - την αγανάκτηση, τη δυσαρέ-σκεια και τη διαμαρτυρία στον ανώδυνο δρόμο της αποχής, δηλαδή, αντικειμενικά, της εκχώρησης του δικαιώματος της κοινωνικοπολιτικής δράσης στα αστικά κόμματα, στα κόμματα εξουσίας. Είναι επικίνδυνη λογική και στάση.

Η ψήφος υπέρ του ΚΚΕ δεν μπορεί να ερμηνευθεί ποικιλοτρόπως. Μια ερμηνεία επιδέχεται, την ετοιμότητα του λαού να ορθώσει ανάστημα, να παλέψει με αποτελέσματα, και αυτό θα το επιτύχει στέλνοντας γενικό πολιτικό μήνυμα και ταυτόχρονα στερώντας από το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ εκλεγμένους στα τοπικά όργανα.

Δεν αρκεί η καταδίκη της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Χρειάζεται και θέση που εκφράζει είτε σε πλήρη, είτε σε ένα βαθμό ριζοσπαστισμό, διάθεση διαπάλης με την εξουσία των μονοπωλίων και τα όργανά της, με το μνημόνιο. Ψήφος που έχει ως στόχο να ανακόψει νέα μέτρα, να δυσκολέψει την εφαρμογή αυτών που υλοποιούνται, ψήφος που κατευθύνεται σε εναλλακτική διέξοδο στο επίπεδο της εξουσίας, ψήφος χειραφέτησης του λαού από τα δόγματα και τα διλήμματα που υπηρετούν το κεφάλαιο, τα μονοπώλια.

Ριζοσπάστης, 26 Σεπτέμβρη 2010