Μπορεί η ομορφιά να σώσει τον κόσμο; Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης…

Δημοσιεύτηκε στις Τρίτη, 21 March 2017 23:01

Από φίλη της Λαϊκής Σύσπείρωσης Νίκαιας - Ρέντη λάβαμε το παρακάτω κείμενο το οποίο και δημοσιεύουμε.

Η Παγκόσμια Ημέρας Ποίησης εορτάζεται κάθε χρόνο στις 21 Μαρτίου. Η αρχική έμπνευσή της ανήκει στον έλληνα ποιητή Μιχαήλ Μήτρα, ο οποίος το φθινόπωρο του 1997 πρότεινε στην Εταιρεία Συγγραφέων να υιοθετηθεί ο εορτασμός της ποίησης στην Ελλάδα, όπως και σε άλλες χώρες, και να οριστεί συγκεκριμένη μέρα γι' αυτό. Την επόμενη χρονιά ο συγγραφέας Βασίλης Βασιλικός, πρέσβης της Ελλάδας στην UNESCO, εισηγήθηκε στο Εκτελεστικό Συμβούλιο του οργανισμού η 21η Μαρτίου να ανακηρυχθεί Παγκόσμια Ημέρα Ποίησης.

Τι αξία έχει όμως σε τούτους τους χαλεπούς καιρούς,  που λείπει το ψωμί από το τραπέζι,  να θυμόμαστε μια τέτοια επέτειο; Μήπως, η ποίηση είναι το χόμπι των βολεμένων της ζωής; Μήπως, όταν πεινάς, το να μιλάς για ποίηση είναι πολυτέλεια; 

Πολλά είναι τα επιχειρήματα που μου έρχονται στο μυαλό για να υποστηρίξω  το αντίθετο, ότι δηλαδή η ποίηση δεν είναι το χόμπι αργόσχολων και ματαιόδοξων γραφιάδων, όπως θα έλεγε και ο Νίκος Εγγονόπουλος, αλλά ότι κάποτε μπορεί να γίνει η κραυγή των καταπιεσμένων, ο ύμνος όσων αντιστέκονται και η φωνή όσων αγαπάνε. Απ’ όλα, όμως, που στριφογυρίζουν στο κεφάλι μου, θα διαλέξω αυτή την ιστορία: 

Το Γενάρη του 1938 ο Τούρκος κομμουνιστής ποιητής Ναζίμ Χικμέτ συλλαμβάνεται με την κατηγορία ότι προέτρεπε τις Τούρκικες Ένοπλες Δυνάμεις σε εξέγερση, μέσα από το ποίημά του με τίτλο  «Το Έπος του Σεΐχη Μπεντρεντίν». Αυτό το βιβλίο είχε δημοσιευτεί το 1936 και αναφερόταν σε μια αγροτική εξέγερση ενάντια στο Οθωμανικό Κράτος στον 15ο αιώνα! Φαίνεται όμως πως έτσι  βόλευε την τουρκική κυβέρνηση και το θυμήθηκε, για να κυνηγήσει για μια ακόμη φορά τον ποιητή.

Έτσι, ο Χικμέτ καταδικάστηκε σε 28 χρόνια φυλακή. Πολύ ενδιαφέρον έχει όμως ο τρόπος που έγινε η δίκη του ποιητή, όχι σε κάποια από τα δικαστήρια της Τουρκίας, αλλά πάνω σε ένα πολεμικό πλοίο όπου τον ανάγκαζαν να περπατάει πάνω στη γέφυρα του πλοίου συνεχώς, μέχρι να εξαντληθεί.  Στη συνέχεια, τον έκλεισαν σε μια τουαλέτα όπου οι ακαθαρσίες ήταν ύψους μισού μέτρου. Ο ποιητής τα κατάφερε να αντέξει αυτό το μαρτύριο τραγουδώντας!  Στην αρχή σιγοψιθύριζε τα τραγούδια.  Σιγά-σιγά άρχισε να υψώνει τη φωνή του και στο τέλος τραγουδούσε με όλη τη δύναμη των πνευμόνων του. Τραγουδούσε ό,τι θυμόταν: Ποιήματα δικά του και όταν τελείωσαν και αυτά, ποιήματα σχολικά, τραγούδια των χωρικών, λαϊκά τραγούδια της μάχης και ό,τι του ερχόταν πρόχειρο στο μυαλό.  Με αυτόν τον τρόπο κατάφερε να επιζήσει.

Η ομορφιά της ποίησης λοιπόν, απέναντι στην δυσοσμία που αναδύει το κουφάρι ενός κόσμου παλιού, που σαπίζει και αντιστέκεται μέχρι να δώσει τη θέση του στον καινούριο.   

Τελικά, ίσως και να μπορεί η ομορφιά  να σώσει τον κόσμο!