Ηροστράτεια δόξα

Δημοσιεύτηκε στις Σάββατο, 01 April 2017 14:47

Δημοσιεύουμε το εξαιρετικά ενδιαφέρον κείμενο φίλης της στήλης:

Ο Ηρόστρατος, ήταν ένας άσημος κάτοικος της αρχαίας Εφέσου, που θέλησε να μείνει το όνομα του στην ιστορία βάζοντας φωτιά στο ναό της Αρτέμιδας στην Έφεσο, ένα δηλαδή από τα επτά θαύματα του αρχαίου κόσμου. Ήταν 21 Ιουλίου του 356 π.Χ, σύμφωνα με τον αρχαίο συγγραφέα Πλούταρχο. Οι Εφέσιοι, εκτός του ότι τον τιμώρησαν, απαγόρευσαν να διασώσει κάποιος ιστορικός το όνομά του από τη λήθη του χρόνου. Φαίνεται, όμως, ότι οι απαγορεύσεις δεν έπιασαν και το όνομα του διασώθηκε, αλλά πάντα συνδεδεμένο με την πράξη του. Από τότε, η φράση «ηροστράτεια δόξα» απέκτησε το νόημα της φήμης που αποκτάται για πράξεις κατακριτέες και καταστροφικές.

Ας έρθουμε, όμως, στο σήμερα. Με αφορμή τα εγκαίνια του μουσείου «Νίκος Μπελογιάννης» στην Αμαλιάδα, αλλά και την επέτειο της εκτέλεσής του από την αστική…δημοκρατία (30 Μαρτίου 1952), κάποιοι επιχείρησαν να οικειοποιηθούν, άλλοι να μαγαρίσουν και άλλοι να υβρίσουν το όνομα και το έργο του.

Γιατί, άραγε, το όνομα Μπελογιάννης εξακολουθεί να στοιχειώνει κάποιους μέχρι σήμερα; Αν ήταν ο Μπελογιάννης, απλά και μόνο, ένα κομματικό στέλεχος του ΚΚΕ, γιατί  χρόνια μετά ασχολούνται με αυτόν; 

Γιατί ο Μπελογιάννης, όπως είπε ο Ρίτσος, μας έμαθε πώς να ζούμε και να πεθαίνουμε. Έζησε αγωνιζόμενος και πέθανε όρθιος. Στην απολογία του ο ίδιος ο Μπελογιάννης είπε χαρακτηριστικά: 

«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών… Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του… Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ’ αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».

Γιατί, ο Μπελογιάννης αντίκρισε ατάραχος τα πυρά του εκτελεστικού αποσπάσματος στο Γουδή, χωρίς να μετανιώσει, χωρίς να παρακαλέσει τους εκτελεστές του,  γιατί ήξερε ότι έζησε και πέθανε για αυτά που έπρεπε και έτσι θα ήταν για πάντα μέσα σ’ όλα  που για αυτά θα έλειπε, θα ήταν για πάντα μέσα σ’ όλο τον κόσμο, μες στις καρδιές μας.

Όσοι, λοιπόν, δεν μπορούν να χτίσουν Εφέσεια γίνονται Ηρόστρατοι και όσοι δεν μπορούν να γίνουν Μπελογιάννηδες γίνονται τιμητές ή υβριστές του, προσπαθώντας να δρέψουν λίγη από την Ηροστράτεια δόξα, έστω και αν αυτή πλέον δε συνίσταται  παρά μόνο σε μερικά εφήμερα πλάνα της τηλεόρασης ή κάποια λεπτά στων αέρα των ερτζιανών…