ΤΕ ΠΕΙΡΑΙΑ ΤΟΥ ΚΚΕ - Μνήμες και διδάγματα από την εκδήλωση με θέμα «1922. Ιμπεριαλιστική Εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή»

Δημοσιεύτηκε στις Κυριακή, 11 September 2022 23:36

nikaia-mikrasiatikh-11

 

Ξύπνησε μνήμες και ανέδειξε διδάγματα η πετυχημένη εκδήλωση της ΤΕ Πειραιά του ΚΚΕ με θέμα «1922. Ιμπεριαλιστική Εκστρατεία και Μικρασιατική Καταστροφή», το Σάββατο 10 Σεπτέμβρη.

Η εκδήλωση πραγματοποιήθηκε στην Νίκαια μια από τις πολλές προσφυγικές γειτονιές του Πειραιά, με πλήθος κόσμου να γεμίζει τον αμφιθεατρικό χώρο για να παρακολουθήσει τόσο την ομιλία όσο και το μουσικό πρόγραμμα με μικρασιάτικα τραγούδια. Την ομιλία έκανε ο Αναστάσης Γκίκας, μέλος τους Τμήματος Ιστορίας της ΚΕ του ΚΚΕ.Στη συνέχεια τη σκυτάλη πήρε το χορευτικό τμήμα του εξωραϊστικού συλλόγου «Αγίας Τριάδας», της ομώνυμης Νικαιώτικης περιοχής, παρουσιάζοντας χορούς με τις ρίζες τους στην ευρύτερη περιοχή της Μ. Ασίας όπως καρσιλαμά,χασάπικο κ.ά, κερδίζοντας το θερμό χειροκρότημα των παρευρισκομένων.

Η εκδήλωση ολοκληρώθηκε με μουσική και τραγούδια, από τους Παύλο Γιαννακούρο και Χάρη Γιαχνή, τα οποία αντηχούσαν στις προσφυγικές γειτονιές και μας συντροφεύουν μέχρι σήμερα.

Στην εκδήλωση παρευρέθηκε η Διαμάντω Μανωλάκου, βουλευτής Πειραιά του ΚΚΕ.

Στην ομιλία του ο Α. Γκίκας μεταξύ άλλων σημείωσε:

100 χρόνια από τη Μικρασιατική Καταστροφή οι εικόνες φρίκης του ιμπεριαλιστικού πολέμου και των καραβανιών των ξεριζωμένων συνεχίζουν να είναι -δυστυχώς- εικόνες πολύ γνώριμες: στα Βαλκάνια, στη Μέση Ανατολή, στην Ουκρανία, κ.α. Πέρυσι μάλιστα (πριν δηλαδή τον πόλεμο στην Ουκρανία) ο ΟΗΕ καταμετρούσε πάνω από 26 εκατομμύρια πρόσφυγες ανά τον κόσμο: αριθμός, που, σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούσε τον υψηλότερο καταγεγραμμένο αριθμό προσφύγων στην Ιστορία της ανθρωπότητας.

 

Τι είναι όμως ο πόλεμος και η προσφυγιά; Είναι «φυσικά φαινόμενα»; Απλά συμβαίνουν; Οχι βέβαια. Τόσο ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όσο και η προσφυγιά αποτελούν εγγενή, φυσικά χαρακτηριστικά (κομμάτι του DNA), του ίδιου του σάπιου, ανθρωποφάγου συστήματος οργάνωσης και λειτουργίας του σύγχρονου κόσμου. Του συστήματος αυτού, που ονομάζουμε καπιταλισμό, και το οποίο βασίζεται και επιβιώνει μέσα από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, την απομύζηση του ιδρώτα των πολλών από τους λίγους, την αρπαγή των πόρων και γενικότερα μέσα από το διαρκές, ακόρεστο και αδυσώπητο κυνηγητό του κέρδους, ακόμα και επί πτωμάτων αν χρειαστεί.

Ο Α' Παγκόσμιος ιμπεριαλιστικός Πόλεμος επιτάχυνε και διευκόλυνε τις επιδιώξεις της τουρκικής αστικής τάξης, που πλέον «καλύπτονταν» ως προς τη βαναυσότητά τους και πίσω από την εμπόλεμη κατάσταση.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος όμως επιδείνωσε τα πράγματα και για έναν ακόμη πρόσθετο -πολύ βασικό- λόγο, αφού κατέστησε τα εδάφη, τα πλούτη και τους λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας στο επίκεντρο των μαινόμενων τότε αδυσώπητων συγκρούσεων και ανταγωνισμών για τον έλεγχο των παγκόσμιων πλουτοπαραγωγικών πηγών και αγορών.

Πράγματι, Βρετανία, Γαλλία, Ιταλία και τσαρική Ρωσία μοιράζαν και ξαναμοιράζαν τη μελλοντική πολεμική λεία αναμεταξύ τους με παζάρια κάτω από το τραπέζι, μυστικές συμφωνίες και πρωτόκολλα, προσπαθώντας συνεχώς να «ρίξουν» ο ένας τον άλλο στη μοιρασιά.

Την ίδια στιγμή δε που συναποφάσιζαν αναμεταξύ τους για το ποιος θα πάρει τι, υπόσχονταν στους λαούς της οθωμανικής αυτοκρατορίας «ελευθερία» και «ανεξαρτησία». Και πράγματι, οι αραβικοί λαοί πίστεψαν τα παχυλά τους λόγια και ξεσηκώθηκαν εναντίον των Οθωμανών στο πλευρό των Συμμάχων. Αποτέλεσμα; Μετά τον πόλεμο, οι περιοχές τους έγιναν αποικίες, ενώ οι όποιες διαμαρτυρίες τους πνίγηκαν στο αίμα. (...)

Μέσα σε αυτό το κουβάρι, λοιπόν, των αδυσώπητων ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και συγκρούσεων, ήρθαν να προστεθούν και οι επιδιώξεις της ελληνικής αστικής τάξης.(...)

Η ιμπεριαλιστική μικρασιατική εκστρατεία, η επιχείρηση δηλαδή επιβολής δια των ελληνικών όπλων του ιμπεριαλιστικού διαμελισμού της πρώην οθωμανικής αυτοκρατορίας μεταξύ των νικητών του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, είχε καταστροφικές συνέπειες για τους ελληνικούς άμαχους πληθυσμούς της Μικράς Ασίας και του Πόντου. Οι αγριότητες του ελληνικού στρατού κατά Τούρκων αμάχων (που καταγράφηκαν σε διασυμμαχικές εκθέσεις, στην αλληλογραφία του Βενιζέλου, στα απομνημονεύματα μιας σειράς Ελλήνων στρατιωτικών -αλλά δεν αναφέρονται ποτέ στην άρχουσα εξιστόρηση των γεγονότων) έγιναν ο καλύτερος στρατολόγος του Κεμάλ, ενώ όξυναν τις αντεκδικήσεις κατά των Ελλήνων της Τουρκίας.

Ο ιμπεριαλιστικός πόλεμος, όμως, είχε τραγικές συνέπειες και για τον ελληνικό λαό, ο οποίος κλήθηκε να σηκώσει τα δυσβάσταχτα βάρη του, τόσο στο μέτωπο όσο και στα μετόπισθεν.(...)

Τι συνέβη όμως με τα θύματα αυτής της πολιτικής, τους εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες, που ανταλλάχτηκαν με μια μονοκονδυλιά μεταξύ των αστικών τάξεων Ελλάδας και Τουρκίας, λες και δεν επρόκειτο για ανθρώπινες ζωές, αλλά για άψυχα αντικείμενα μηδαμινής αξίας. Θα πείτε, αυτοί, μια χαρά τα βρήκαν οι δυο τους: εδώ τη μια βρίσκονταν σε πόλεμο ζωής και θανάτου και την άλλη ο Βενιζέλος πρότεινε τον Κεμάλ για το νόμπελ Ειρήνης. Ετσι είναι αυτά στις «δουλειές», σήμερα αδυσώπητοι εχθροί, αύριο συνεταιράκια, κοκ. Αφού το λογαριασμό -και στις δύο περιπτώσεις- άλλοι τον πληρώνουν...

Η πρώτη «υποδοχή» των προσφύγων έγινε στα περιβόητα λοιμοκαθαρτήρια, ένα από τα οποία στήθηκε -σημαδιακό ίσως- στη μαρτυρική Μακρόνησο. (...)

Από εκείνους που εγκαταστάθηκαν ως αγρότες στην ύπαιθρο χιλιάδες θα πέθαιναν το αμέσως επόμενο διάστημα από τις κακουχίες και τις αρρώστιες, αφού, πολύ συχνά, πετιούνταν σε μέρη άγονα, άνυδρα, ελώδη, που δεν μπορούσαν να υποστηρίξουν βιοποριστικά τους πληθυσμούς αυτούς. Χιλιάδες ακόμη θα αναγκάζονταν να πάρουν και πάλι το λιγοστό τους βιός στην πλάτη, γενόμενοι εσωτερικοί ή και εξωτερικοί μετανάστες σε αναζήτηση μιας καλύτερης ζωής. Ακόμα περισσότεροι, θα έβρισκαν τον εαυτό τους καταχρεωμένο στις τράπεζες και τη λεγόμενη Επιτροπή Αποκατάστασης Προσφύγων, κινδυνεύοντας με κατασχέσεις, εξώσεις ή και φυλάκιση. Αυτή ήταν η πραγματικότητα της λεγόμενης «αποκατάστασης». Κι' όμως, την ίδια στιγμή, η αστική τάξη πανηγύριζε πως, κάνοντας τους πρόσφυγες μικροϊδιοκτήτες, δίνοντάς τους ένα κομμάτι γης -έστω και δανεικό- είχε σώσει τον εαυτό της από τον κομμουνισμό!

Ο φόβος των εχόντων και κατεχόντων απέναντι στον κοινωνικό κίνδυνο που -εν δυνάμει τουλάχιστον- αποτελούσαν οι εξαθλιωμένες μάζες των προσφύγων υπήρξε πράγματι διάχυτος τον πρώτο καιρό. Γι' αυτό και, μεταξύ άλλων, όσοι πρόσφυγες «αποκαταστάθηκαν» στις πόλεις εγκαταστάθηκαν χωριστά από τους υπάρχοντες οικισμούς των ντόπιων, σε συνοικισμούς-γκέτο, όσο το δυνατόν πιο στεγανοποιημένους από το ντόπιο εργατικό κίνημα και τους αγώνες του.

Ομως, κάτι τέτοιο δεν μπόρεσε να σταθεί. Γιατί, βεβαίως, με την έλευσή τους στην Ελλάδα, οι πρόσφυγες εντάχθηκαν μαζικά στη βιομηχανία και τη βιοτεχνία, πυκνώνοντας τις γραμμές της εργατικής τάξης και διαμορφώνοντας τις μεγάλες εργατογειτονιές της Αθήνας, του Πειραιά, της Θεσσαλονίκης, κ.ά. πόλεων της χώρας μας. Γειτονιές φτωχικές, όπου δίπλα στο γιασεμί, θα άνθιζε επίσης το τραγούδι της εργατιάς, αλλά και η αλληλοβοήθεια, η αλληλεγγύη, ο αγώνας και η ελπίδα για ένα καλύτερο αύριο.(...)

Οι πρόσφυγες λοιπόν εντάχθηκαν μαζικά στην εργατική τάξη. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως απέκτησαν αυτόματα και ταξική συνείδηση. Σιγά-σιγά όμως, υπό το βάρος της σκληρής τους εκμετάλλευσης, αλλά και με την καταλυτική παρέμβαση των κομμουνιστών και των ταξικών συνδικάτων, άρχισαν και αυτοί να αφυπνίζονται, να οργανώνονται, να παλεύουν και να πρωτοστατούν κιόλας στους αγώνες της τάξης τους.

«Τασσόμαστε αλληλέγγυοι με τους πρόσφυγες», έγραφε χαρακτηριστικά ο Ριζοσπάστης το 1925. «Και θα συνδέσουμε την τύχη μας μ' αυτούς. Θα σηκωθούμε και μεις μαζί με τους πρόσφυγες και σαν ένας άνθρωπος θα αντιταχθούμε από κοινού εναντίον» των εκμεταλλευτών τους, «οι οποίοι θέλουν να αποτελειώσουν ό,τι απέμεινε στους πρόσφυγες από τη Μικρασιατική Καταστροφή»

Και η εκμετάλλευση των προσφύγων ήταν πράγματι άγρια, αφού οι κεφαλαιοκράτες κυριολεκτικά «πάτησαν» πάνω στην απόγνωση και τις άμεσες ανάγκες τους για επιβίωση προκειμένου να αντλήσουν υπερκέρδη από την εργασία τους. Καθώς δε μεγάλο μέρος των προσφύγων ήταν χήρες και ανήλικα παιδιά (που αμείβονταν λιγότερο και συνδικαλίζονταν πολύ πιο σπάνια) τα περιθώρια της εκμετάλλευσης -άρα και των κερδών- ήταν ακόμα μεγαλύτερα.(...)

Οι δεσμοί του ΚΚΕ με τη φτωχολογιά των προσφύγων που σφυρηλατήθηκαν στο καμίνι της ταξικής πάλης κατά τα πρώτα χρόνια της εγκατάστασής τους στην Ελλάδα, όχι μόνο άντεξαν, αλλά και ατσαλώθηκαν ακόμη περισσότερο με την πάροδο του χρόνου: στην πάλη κατά των κατακτητών και των ντόπιων συνεργατών τους, στις μάχες του Δεκέμβρη του 1944, στην κρίσιμη ταξική σύγκρουση του 1946-1949, στους σκληρούς αγώνες που δόθηκαν μέσα σε συνθήκες άγριας αστικής τρομοκρατίας το 1950-1967, στην πάλη κατά της δικτατορίας, στους πολλούς και πολύμορφους αγώνες που δόθηκαν μετά το 1974, έως και τις μέρες μας!

Και συνεχίζουμε, μαζί, στην πάλη για την οριστική κατάργηση της αιτίας που γεννά όλα αυτά τα δεινά για τον εργαζόμενο άνθρωπο, τη φτώχεια, την ανεργία, την πείνα, τον πόλεμο και την προσφυγιά. Για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, την ανατροπή αυτού του σάπιου και ανθρωποφάγου συστήματος, του καπιταλισμού. Και για το κτίσιμο ενός κόσμου πραγματικά ειρηνικού, πραγματικά ελεύθερου, πραγματικά ανθρώπινου. Οπου ο εργαζόμενος άνθρωπος θα είναι ο πραγματικός κύριος του μόχθου του, του τόπου και της μοίρας του. Για το σοσιαλισμό.

 


Πηγή: www.902.gr